dag 3

Pont-à-Mousson – La Bresse

150 kilometer
Gem. 26.6 km/u
Hoogtemeters 1485 m
Lunch begeleiders: geen hotdogs vandaag, sparen voor bbq ’s avonds ( aantal caloriën durven wij niet vermelden)
zadelpijn: hoog (fase rood bij sommige)
weer : beter als thuis

We schreven 6 juni 2011, 14 helden, 1 missie.

Pont-à-Mousson wuift onze helden uit, voortgestuwd door de ijzeren wil om de etappe van vandaag tot een goed einde te brengen.

Tijdens het aanvullen van onze voorraad bij de plaatselijke Van Grieken, kregen wij het onheilspellend bericht dat één van onze ridders zijnen stalen ros moest afstijgen. Via Radio Tour werd ons bevestigd dat het hier ging om de renner met nummer 007 (Heylen Sam van de ploeg WTC Molenhuis). Bij aankomst troffen wij deze held aan met een doffe blik in de ogen. Zijn moraal vonden wij terug in zijn schoenen. (en zijn ontbijt deels op de fiets van Raf Smits). Direct werden door de schildknapen de nodige eerste zorgen toegediend. (Was er hier sprake van heimwee of het EHEC-virus??? Testen moeten hier nog uitsluitsel over geven, maar morgen verwachten wij dat hij terug een rol van betekenis zal spelen).

Tijdens de middag heeft één van onze ridders een rood merkteken achter gelaten in de buurt van onze lunchpost, dit om de pelgrims op doortocht op de goeie weg te zetten.

Geteisterd door de felle wind, moesten onze helden overgaan tot het rijden in waaiers, wat uiteraard nieuwe ontsnappingen onmogelijk maakte. Op het einde van de rit kregen onze helden de eerste heidense beklimming voorgeschoteld, Marc Op De Beeck werd perfect afgezet aan de voet van de beklimming door zijn broer Patjes zoals wij enkel gewend zijn van de (iets) bekendere broers uit Luxemburg, maar later bleek dit niet voldoende (tot ongenoegen van de Patjes).

De sterkste van de dag waren Yves Merten, Kris Witvrouwen en Kurt Smits. Zij bleken zelfs te snel voor onze polyesteren koets, met gevolg wij hier geen beelden van kunnen tonen. Onze excuses.

Achteraan het peleton gaf Kurt Mariën een iets te letterlijke betekenis aan het gezegde“Met het hol open rijden”.

De (iets) oudere ridders van onze ronde tafel namen zelfs nog de tijd om zich te laten interviewen en groetjes over te maken naar het thuisfront. Dit getuigt enkel van veeeeeeel jaren ervaring en een goede conditie uiteraard.

Sommigen beschikken inderdaad nog over een super conditie, en tonen dit gretig (dit heeft hij van zijn oom Frans),

sommige trappen door de boter,

 en andere sprokkelen op de top nog enkele bonificatiepunten voor de bergtrui, na een splijtende demarrage... Zulke acties zijn pure propaganda voor de wielersport.

Deze acties doen ons alleen maar watertanden naar morgen, waar er weer enkele kuitenbijters van formaat onder de tubes van onze helden zullen passeren.

We zeggen geen vaarwel, maar tot ziens.

De schildknapen,